De populariteit van de klassieke countrymuziek neemt dezer dagen opnieuw ongekende properties aan in de Verenigde Staten. De Amerikanen zijn al decennialang de belangrijkste liefhebbers voor dit muziekgenre en er komen met de regelmaat van een klok nieuwe namen opduiken van artiesten die zich in deze stijl aan een carrière willen wagen. Met zanger en songschrijver Mick Mullin uit Nashville komt er alweer zo’n nieuwe countryartiest aan de horizon. Hij startte zijn country- en honky-tonk-loopbaan in 2019 met de release van zijn debuutalbum “Music City Miracle” waarop traditionele countrysongs stonden waarin hij zijn tot de verbeelding sprekende verhalen kwijt kon.

Nu verschijnt zijn tweede studioalbum onder de titel “Mullin’ It Over” met tien liedjes - waarvan 9 zelfgecomponeerde nummers - die allemaal in een tijdspanne van veertig minuten door de luidsprekers passeren. Twee van die songs werden door ons geselecteerd om op video bij deze recensie te worden meegegeven. Daarbij is ook het enige door Mick Mullin gecoverde nummer: een door hem live gebrachte liedje van John Prine uit 1971 dat voor het eerst te horen was op het titelloze debuutalbum van co-auteur Steve Goodman uit 1971. Het nummer werd nooit door John Prine zelf op plaat gezet en hij zong het ook maar zelden tijdens live shows omdat hij het niet echt vond aansluiten bij de door hem gefrequenteerde countryscène. Mick Mullin brengt in een extra strofe toegevoegd aan deze song een ode aan deze in april 2020 overleden singer-songwriter en countrylegende.

Op de eerste video kunt u genieten van de song “Small Black Gun” die wel door Mick Mullin zelf werd geschreven. Andere nummers op “Mullin’ It Over” die de honky-tonk en countryfans zullen plezieren zijn openingstrack ”Thank God They Closed The Honky Tonks”, “August In New Orleans” en de door pedal steelklanken overheerste ballad “Lettin’ Love Speak For Itself”. Ook heel mooi is het duet met Hannah Juanita in de song “Bristol 1927” die als eerste single uit deze plaat werd getrokken. De viool speelt een belangrijke rol in de instrumentatie bij deze liedjes en het viersnareninstrument wordt hier dan ook bespeeld door twee mannen: Joe Spivey en Craig Duncan die beiden lid zijn van de ‘National Fiddler Hall Of Fame’. Vooral in de song “Keep All My Roses” is deze fiddle nadrukkelijk aanwezig, terwijl Mick Mullin zelf heeft plaatsgenomen achter het Hammondorgel voor de begeleiding bij de ballad “Wouldn’t It Be Wonderful?”.

De verhalen die Mick Mullin in deze nummers vertelt zijn fictief, hoewel de bezongen onderwerpen hier en daar wel refereren naar zijn moeilijke jeugdjaren, zijn strijd tegen alcohol en zijn moeilijke overwinning tegen deze verslaving die hem mede dankzij het veroveren van een grote liefde terug liet kennismaken met het gelukkig zijn. Mick Mullin is de zoon van een mijnwerkersdochter uit Kentucky en een uitgever van de Bijbel uit Tennessee. Hij groeide op in Nashville waar hij kennismaakte met de gospel- en countrymuziek die in de Baptistische kerkgemeenschap werd gebracht. In de muziek die hij in de voorbije jaren maakte en zong vond hij de kracht om opnieuw stabiliteit in zijn leven te brengen en dit nieuwe album “Mullin’ It Over” zorgde daarbij voor een toch wel vrij belangrijke bijdrage.

(valsam)